Εορτασμός της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου

Υπό τους χαρούμενους και συγκινητικούς ήχους της καμπάνας του Ιερού Ναού Κοίμηση της Θεοτόκου γιορτάστηκε στο χωριό μας η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου.

 Αφού τελέστηκε Δοξολογία στην εκκλησία από τον εφημέριο και τον καλίφωνο ψάλτη Κων/νο Αρβανίτη, ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο Ηρώων από τον Πρόεδρο του χωριού  Γεώργιο Αντωνίου.

 

Η κυρά Θύμιαινα

Είναι Δευτέρα και η ώρα είναι πέντε και τέταρτο το πρωί. Είμαι στο καφενείο της κυρά Μαρίας Αναγνώστου με τη μάννα μου Τασιώ Μπέσια και σε 15-20 λεπτά φεύγω για Χαλκίδα με το λεωφορείο.  Η κυρά Μαρία με ρώτησε αν θέλω καφεδάκι και ως συνήθως,  μου το πρόσφερε χωρίς να με αφήσει να πληρώσω. 

Το πως κατάφερνε να προσφέρει καφεδάκι ή ένα κομμάτι χαλβά ή μια πορτοκαλάδα χωρίς λεφτά και να επιβιώνει σαν μαγαζί, έχουν αναρωτηθεί πολλοί.  Τα κατάφερνε πάντως – τουλάχιστο από ότι μπορούσε να δει επιφανειακά ένας νεαρός μαθητής - μια χαρά.

Ο οδηγός και ο εισπράκτορας του λεωφορείου του ΚΤΕΛ είχαν περάσει τη βραδιά τους στους Παπάδες, αφού τελείωσαν το δρομολόγιό τους από Χαλκίδα  την προηγουμένη μέρα.  Τότε διανυκτέρευαν στης κυρά Μαρίας ή στου Νίκου του Βρέττου (Σαλτακά), αλλά ίσως και σε  άλλα δωμάτια στο χωριό που ήταν διαθέσιμα.  Εγώ θα επέστρεφα στο γυμνάσιο στη Χαλκίδα κατά τις 8 το πρωί, αφού είχα περάσει το Σαββατοκύριακο στο χωριό με τους γονείς μου και το μικρό μου αδερφό Γιώργο,  ο οποίος ήταν ακόμα στο δημοτικό.   

Αυτή τη φορά όμως είχα παρέα για το ταξίδι. Το προηγούμενο βράδυ, η μάννα μου μου είχε πει ότι θα πρέπει να συνοδέψω τη Θύμιαινα στη Χαλκίδα και θα έπρεπε να την πάω μέχρι το Πολιτικό Νοσοκομείο, να επισκεφτεί τον άντρα της, το μπάρμπα Θύμιο.  Δεν είχα καμιά αντίρρηση βέβαια, ειδικά αφού θα πήγαινα στο σχολείο κατά τις 8 και 30 το πρωί και το Νοσοκομείο ήταν δυο τετράγωνα μακριά από το σταθμό των λεωφορείων. 

Η τραγελαφική συνέχεια της ιστορίας άρχισε όταν άνοιξε η πόρτα του καφενείου και εμφανίστηκε η Θύμιαινα.  Αντί να έρθει στο τραπέζι που καθόμουν με τη μάννα μου πίνοντας καφέ, πήγε και κάθισε σε μια γωνιά του μαγαζιού στο πάτωμα!!!  Η κυρά Μαρία τη ρώτησε πως να της φτιάξει τον καφέ και η μάννα μου της είπε να ρθεί να κάτσει μαζί μας, αλλά η Θύμιαινα τίποτα.  Με χαμηλή φωνή ψιθύρισε «άσι μι, δε πειράζ’, δε θέλου τίπουτα» και συνέχισε να κάθεται στο πάτωμα σε μια κουβέρτα ή κουρελού που είχε μαζί της για αυτό το σκοπό.

Μετά από λίγα λεπτά ήταν ώρα για να φύγει το λεωφορείο.  Όλοι οι επιβάτες σηκωθήκαν, πήραν τα πράγματά τους και άρχισαν να επιβιβάζονται.  Εγώ προσφέρθηκα να τη βοηθήσω να μπει στο λεωφορείο και φυσικά νόμισα ότι θα καθόμασταν μαζί σε μια από τις θέσεις.  Αφού λοιπόν μπήκαμε μέσα, τη ρώτησα αν ήθελε παράθυρο ή διάδρομο, στο μπροστινό ή στο πίσω μέρος του λεωφορείου.  Η απάντησή της με ξάφνιασε. «Λίγο θα καθήσου καταίς πηδίμ » μου είπε και κάθισε στο διάδρομο!!!  Πριν προλάβω να πω τίποτα εγώ, ο εισπράκτορας ήρθε αμέσως και της είπε. «Δεν επιτρέπεται να καθίσεις στο διάδρομο θεία, κάτσε στη θέση σε παρακαλώ»  Η Θύμιαινα προσπάθησε λίγο να διαμαρτυρηθεί, αλλά τελικά πολύ γρήγορα συμμορφώθηκε με την εντολή του εισπράκτορα και κάθισε στη θέση δίπλα μου. 

Δεν θυμάμαι αν μιλήσαμε καθόλου, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν έκανε καμιά προσπάθεια για κουβέντα.  Ήταν μια γυναίκα στα εξήντα της, ίσως που ήταν λιγομίλητη, σεμνή και χωρίς εμπειρία με ταξίδια, λεωφορεία κλπ.  Τότε πολλές γυναίκες της ηλικίας της πήγαιναν στο μαγαζί μόνο για να ψωνίσουν και τις περισσότερες φορές ρωτούσαν ένα από το μικρά της γειτονιάς ή τα παιδιά τους να πάνε στο μαγαζί να αγοράσουν οτιδήποτε.

 Όταν φτάσαμε Χαλκίδα, της είπα να με ακολουθήσει να πάμε στο Νοσοκομείο που ήταν ο άντρας της.  Της είπα ότι είναι πολύ κοντά και πραγματικά σε πέντε λεπτά ήμασταν εκεί.  Μπαίνουμε μέσα και εγώ πήγα κατευθείαν στο γραφείο επισκεπτών και εξήγησα ότι έφερα την κυρία από το χωριό,  για να επισκεφτεί τον άντρα της που ήταν ασθενής.  Μου είπαν ότι είναι στο δεύτερο όροφο στο 208 δωμάτιο.  Η επόμενη και φυσική κίνηση αφού ήταν δεύτερος όροφος ήταν να πάρουμε το ασανσέρ.  Εγώ της είπα «έλα θεία, μη φοβάσαι, ασανσέρ είναι» αφού την είδα να πισωπατεί λίγο μπροστά στην πόρτα του ασανσέρ.  «Τι ειν’ αυτό πηδάκιμ?. Δεν μπαίνου μέσα ‘γω» είπε η Θύμιαινα. Οπότε βέβαια κατάλαβα ότι δεν γινόταν αλλιώς και πήραμε τις σκάλες για το δεύτερο όροφο.  Με το που μπήκαμε στο δωμάτιο με το μπάρμπα Θύμιο, ήταν θέμα δευτερολέπτων να πω ένα γρήγορο γεια, αφού έπρεπε να τρέξω να πάω στο γυμνάσιο. Έγινα καπνός!

Πολλά χρονιά πέρασαν, αλλά την ιστορία αυτή ακόμα τη θυμάμαι.  Τώρα βέβαια βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά και με την εμπειρία μερικών δεκαετιών στη πλάτη.  Αυτό που με εκπλήσσει γράφοντας αυτή τη μικρή ιστορία από τη ζωή στους Παπάδες στις αρχές του εβδομήντα, είναι ότι ακόμα και σήμερα, δεν ξέρω το μικρό όνομα της Θύμιαινας.  Αν και τα σπίτια μας ήταν στην ίδια γειτονιά,  η Θύμιαινα ήταν μια συγχωριανή, που ποτέ δεν είχα κάποια επαφή ή πάρε δώσε εκτός από το κατά τύχη ταξίδι μας στη Χαλκίδα μια Δευτέρα πρωί…

Παναγιώτης Μπέσιας
24-10-2012
Durham North Carolina


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(1) Η κυρά θύμιαινα ήταν η Ευμορφία Αναγνώστου, συζ. Ευθυμίου Ζουλέτα και έζησε κατά τα  έτη από 1908 έως 1978
 
(2) Ευχαριστούμε πολύ τον Παναγιώτη Μπέσια για την ανταπόκρισή του στην επιθυμία μας να γράψει οτιδήποτε αναφορικά με το χωριό και για τα θετικά σχόλιά του για τη λειτουργία του blogspot

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Περιποίηση των λουλουδιών και φυτών της πλατείας από μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Εργασίας του χωριού

Ο φακός του blogspot συνέλαβε την  κα Φαίδρα, συζ. Ευσταθίου Αναγνώστου, να περιποιείται τα λουλούδια και τα φυτά στην πλατεία,  τα οποία φύτευσαν και  φροντίζουν επιμελώς, από κοινού, με το άλλο μέλος της Εθελοντικής Ομάδας Εργασίας του χωριού μας, την κα Μαρία, συζ. Σταύρου Βρέττου, η οποία εκτελεί και χρέη εκκλησιαστικού επιτρόπου στον ενοριακό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

 

Επικροτούμε την αξιέπαινη πρωτοβουλία τους και παράλληλα  απευθύνουμε έκκληση προς όλους τους συντοπίτες μας και ιδιαίτερα προς τα μέλη  του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Παπάδων,  να αναλάβουν παρόμοιες δράσεις, ώστε το χωριό μας  να εμφανίζει  εντυπωσιακή και  καλαίσθητη εικόνα.

 

 

Παρασκευή ξηρών σύκων και συκομαίδων από την κα Δάφνη Μπέσια, συζ. Κων/νου Αλεξίου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  ΞΗΡΩΝ ΣΥΚΩΝ

 

1.     Μαζεύουμε τα γινωμένα σύκα και τα κουρέλια που πέφτουν  στο έδαφος.

2.     Τα απλώνουμε όπως είναι  ή τα βάζουμε καλύτερα σε τελάρο με σίτα (για προφύλαξη από μύγες κτλ)  για να ξεραθούνε στον ήλιο για δέκα (10) ημέρες.

3.      Μετά τα βάζουμε σε λεκάνη.

4.       Ρίχνουμε νερό σε καζάνι μικρό ανοιχτό (χωρίς καπάκι), τρεις (3) κουταλιές της σούπας αλάτι, ένα (1) κλωνάρι βάγια ξερή και ένα (1) ματσάκι ρίγανη ξερή άτριφτη.

5.      Αφού βράσει το νερό (κοχλάσει) ρίχνουμε τα σύκα στο σουρωτήρι ή σε καλάθι από βέργες ή καλάμι  και το βουτάμε μέσα στο καζάνι, για ζεμάτισμα επί δέκα (10) λεπτά περίπου και κατόπιν τα βγάζουμε και τα τοποθετούμε στη λεκάνη, στην οποία ρίχνουμε από πάνω λίγη τριμμένη ρίγανη (χωρίς ανακάτεμα) για να πάρουν τη γεύση της. Συνεχίζουμε την ίδια διαδικασία μέχρι να τελειώσουν τα σύκα που έχουμε για ζεμάτισμα.   

6.       Μετά τα ζεματισμένα σύκα που έχουμε στη λεκάνη τα απλώνουμε στο τραπέζι επάνω σε πάνινο τραπεζομάντιλο ή σεντόνι, για τέσσερις (4) ημέρες, μέχρι να στεγνώσουν (να πιούνε τα ζεματισμένα νερά).

7.      Κατόπιν τα αποθηκεύουμε σε πάνινο σακουλάκι ή σε χάρτινο κουτί στο οποίο έχουμε τοποθετήσει λαδόκολλα με την οποία τα σκεπάζουμε.

 

(*) Δεν χρειάζεται φύλαξη των σύκων σε ψυγείο γιατί σφίγγουν

(**) Το σύκο προσφέρεται και ταιριάζει με το ούζο και τρώγεται  σκέτο ή με ψωμί

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΥΚΟΜΑΙΔΩΝ

Μετά τη διαδικασία ζεματίσματος  (που περιγράφεται στην παραπάνω παρ. 5), θα τα αφήσουμε για στέγνωμα στο τραπέζι και την ίδια μέρα τα κόβουμε με το μαχαιρι  ή τη μηχανή (χοντροκομμένα όχι λάσπη).

Μετά τα βάζουμε στη λεκάνη, ρίχνουμε τριμμένο καρύδι ή σουσάμι και ζυμώνουμε τον πολτό και τον πλάθουμε σε ότι σχήμα επιθυμούμε (όχι όμως πολύ μικρό) και τοποθετούμε τα κομάτια  σε τελάρο ή σε σανίδα ξύλινη ή σε τραπέζι (βάζουμε τούλι για τις μύγες),  για λιάσιμο επι 7-8 ημέρες.

Προσέχουμε το βράδυ αν έχει υγρασία ο καιρός μεταφέρουμε τις συκομαίδες μέσα στο σπίτι και τις απλώνουμε ξανά το πρωί.  

 

     ======================================================================

Ευχαριστούμε την ευγενέστατη  κα Δάφνη Μπέσια, συζ. Κων/νου Αλεξίου,  για την παράθεση του τρόπου παρασκευής των ανωτέρω προιόντων, τα οποια  δοκιμάσαμε και τα βρήκαμε νοστιμότατα

==========================================================================

Ο φετινός τρύγος αμπελιών του χωριού

Ο φετινός τρύγος στο χωριό άρχισε στις 25 Σεπτεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 2 Οκτωβρίου.

Οι καλές κλιματολογικές συνθήκες βοήθησαν  να δυναμώσουν τα αμπέλια και να δώσουν έναν εξαίρετο και υγιή καρπό.

Η απόδοση των αμπελιών κατά μέσο όρο ήταν  ικανοποιητική για τους παραγωγούς (700 - 800 kg / στρέμμα περίπου). Η συνολική φετινή ποσότητα των σταφυλιών  ήταν περίπου 30.000 κιλά.

 Οι οξύτητες των  κρασιών ανάλογα με το βαθμό ωριμότητας κυμαίνονται από 11 έως 13 βαθμούς.

Η συνολική έκταση του αμπελώνα του χωριού ανέρχεται σε 40 στρέμματα περίπου με μικρή τάση αύξησης (νέες φυτείες Κων/νου Βρέττου και Γεωργίου Σεφέρη).

 

Ένα μικρό αφιέρωμα στον αείμνηστο ιερέα Γεώργιο Αφένδρα

Ο πατήρ Γεώργιος Αφένδρας (έζησε κατά τα έτη 1908 -1998) υπήρξε Ιερέας στο χωριό Παπάδες για πολλά χρόνια. Ήταν σεβάσμιος και συμπαραστάτης σε όλους τους χωριανούς και συχνά, διακριτικά και ευγενικά, καλούσε οικογένειες στο σπίτι του και τους πρόσφερε ό,τι μπορούσε. Μια από αυτές τις φορές ήμουν κι εγώ με τα αδέλφια μου, όταν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος για λίγο, μας πήρε στο σπίτι του και καθίσαμε γύρω από το σοφρά και φάγαμε όλοι μαζί. Το ψωμί ήταν τόσο νόστιμο που μαζεύαμε ακόμα και τα ψίχουλα..

Περπατούσε αργά πάντα ήσυχος και με σκυμμένο το κεφάλι. Απέφευγε τα καφενεία παρά μόνο τις μεσημεριανές ώρες που υπήρχαν λίγοι θαμώνες και κυρίως γέροντες.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά θα αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Όταν έφυγα από το χωριό για να εργαστώ και να μείνω μόνιμα στην Χίο, έχοντας αναλάβει καθήκοντα επιτρόπου στην Ιερά Μητρόπολη των Αγ. Βικτώρων, το 2011 συνέβη κάτι που θεωρώ άξιο μνείας. Όταν απεβίωσε ο Μητροπολίτης Χίου κκ Διονύσιος, στην κηδεία παρευρέθησαν πολλοί μητροπολίτες από όλη την Ελλάδα, μεταξύ αυτών και ο Μητροπολίτης Χαλκίδος, κκ Χρυσόστομος. Μετά την κηδεία ακολούθησε συγκέντρωση στα γραφεία της Μητρόπολης, όπου ο ιερέας μας σύστησε στον μητροπολίτη Χαλκίδας. Συζητώντας λοιπόν μαζί του, του είπα: «Σεβασμιότατε κι εγώ από την Εύβοια είμαι και συγκεκριμένα από τους Παπάδες. Τότε εκείνος με κοίταξε και με ήρεμο βλέμμα μου είπε: «Είχατε εκεί έναν πολύ καλό παπά, τον παπα-Γιώργη τον Αφένδρα». Έκπληκτος εγώ του απάντησα: «Θυμάστε τον  παπα-Γιώργη μετά από τόσα χρόνια που έχει αποβιώσει (1998)»; Και τότε αποκρίθηκε, ότι έναν τόσο καλό παπά δύσκολα τον λησμονεί κανείς.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το περιστατικό είναι η μεγαλύτερη αξίωση που θα μπορούσε να δοθεί στον παπά Γιώργη, να θυμούνται τον παπά με τόσο καλά λόγια, άνθρωποι τόσο σπουδαίοι και αξιόλογοι, έχοντας εκείνος διατελέσει τα καθήκοντά του ταπεινά και συνετά, σε ένα τόσο μικρό και απομακρυσμένο χωριό όπως οι Παπάδες...                                                      

 Με εκτίμηση στη μνήμη του Παπά-Γιώργη    

                 Ιωάννης Αναγνώστου