Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Ένα μικρό αφιέρωμα στον αείμνηστο Ιερέα Γεώργιο Αφένδρα


Υπάρχουν γεγονότα και στιγμές στην ανθρώπινη βιωτή που μας στιγματίζουν και διατηρούν τη θύμηση αέναη στη διάβα του χρόνου. Ανάμεσα στα γεγονότα αυτά συμπεριλαμβάνεται η μορφή και η δράση του καλού λευίτη, του απλού ιερέα, του ταπεινού παπά του χωριού μας, του οποίου η μνήμη παραμένει ανεξίτηλη γραμμένη στην καρδιά και στο μυαλό μας.
Ένας τέτοιος αγαθός και καλός ιερέας ήταν και ο εφημέριος του χωριού μας πατήρ Γεώργιος Αφένδρας.
Έχοντας ζήσει αρκετές δεκαετίες και έχοντας βιώσει συνθήκες που η εποχή μεταβάλει, διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι πιστοί στις αρχές, τα ιδεώδη και τα ήθη της φυλής μας. Άνθρωποι που άσκησαν με αυταπάρνηση, ευπρέπεια και σεμνότητα το ιερό λειτούργημα τους την διακονία τους στον Θεό και στον άνθρωπο.
Ένας τέτοιας ιερέας, ένας τέτοιος λειτουργός, ένας τέτοιος κοινωνικός σκαπανέας ήταν ο αγαπητός σ΄ όλους μας παπα Γιώργης. Κληρικός που έχαιρε της εμπιστοσύνης του ποιμνίου του και τύγχανε της <<έξωθεν καλής μαρτυρίας>>.
Σπάνια στις ημέρες μας βρίσκεις τέτοιους κληρικούς, ολοκληρωτικά αφιερωμένους στο ιερό τους λειτούργημα λουσμένους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της δράσης τους από τα μυρίπνοα άνθη του Αγιοπνευματικού φωτισμού. Ο παπα Γιώργης ενέπνευσε μικρούς και μεγάλους στο δρόμο της Εκκλησίας. Κατηχούσε και δίδασκε έμπρακτα με τη ζωή και το ήθος του. Εφάρμοζε όσα το Ιερό Ευαγγέλιο πρεσβεύει μέσα από τα έργα και τις πράξεις του. Παραδοσιακός και φλογερός συνδύασε άρρηκτα την ορθοδοξία με την ορθοπραξία.
Ιερό χρέος και ανάγκη επιτακτική είναι η ξεχωριστή μνεία εδώ, στη μορφή και τη μνήμη του, όλων εμάς που τον ζήσαμε από κοντά τον βάλαμε στην καρδιά και το μυαλό μας. Ο πατήρ Γεώργιος Αφένδρας (έζησε κατά τα έτη 1908 – 1998). Υπήρξε ιερέας στο χωριό Παπάδες για πολλά χρόνια. Ήταν σεβάσμιος και συμπαραστάτης σε όλους τους χωριανούς και συχνά, διακριτικά και ευγενικά, καλούσε οικογένειες στο σπίτι του και τους πρόσφερε ότι μπορούσε.
Μία από αυτές τις φορές ήμουν κι εγώ με τα αδέλφια μου όταν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος για λίγο, μας πήρε στο σπίτι του και  καθίσαμε γύρω από τον σοφρά και φάγαμε όλοι μαζί. Το ψωμί ήταν τόσο νόστιμο που μαζεύαμε ακόμη και τα ψίχουλα. Περπατούσε αργά πάντα ήσυχος και με σκυμμένο το κεφάλι. Απέφευγε τα καφενεία παρά μόνο τις μεσημεριανές ώρες που υπήρχαν λίγοι θαμώνες και κυρίως γέροντες.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά θα αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Όταν έφυγα από το χωριό μου για να εργαστώ και να μείνω μόνιμα στην Χίο, στην πάροδο του χρόνου έχοντας αναλάβει καθήκοντα επιτρόπου στην Ιερά Μητρόπολη Χίου των Αγίων ΒΙΚΤΩΡΩΝ, το 2011 συνέβει κάτι που θεωρώ άξιο μνείας. Όταν απεβίωσε ο Μητροπολίτης Χίου Μορός Διονύσιος, στην κηδεία παρευρέθησαν πολλοί μητροπολίτες από όλη την Ελλάδα, μεταξύ αυτών και ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομος. Μετά την κηδεία ακολούθησε συγκέντρωση στα γραφεία της Μητρόπολης, όπου ο ιερέας μας σύστησε στον Μητροπολίτη Χαλκίδος. Συζητώντας μαζί του είπα: <<Σεβασμιότατε κι εγώ από την Εύβοια είμαι συγκεκριμένα από τους Παπάδες>>. Τότε εκείνος με κοίταξε και με ήρεμο βλέμμα μου είπε: <<Είχατε εκεί έναν πολύ καλό παπά, τον παπα Γιώργη τον Αφένδρα>>. Έκπληκτος εγώ του απάντησα: << Θυμάστε τον παπα Γιώργη μετά από τόσα χρόνια που έχει αποβιώσει (1998)>>; Και τότε αποκρίθηκε, ότι << έναν τόσο καλό παπά δύσκολα τον λησμονεί κανείς>>.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το περιστατικό είναι η μεγαλύτερη αξίωση που θα μπορούσε να δοθεί στον παπα Γιώργη, να τον θυμούνται με τόσο καλά λόγια, άνθρωποι τόσο σπουδαίοι και αξιόλογοι, έχοντας εκείνος διατελέσει τα καθηκοντά του ταπεινά και συνετά, σ΄ ένα τόσο μικρό και απομακρυσμένο χωριό όπως οι Παπάδες.
Με τιμή στη μνήμη του παπα Γιώργη
                                                                                                                            Ιωάννης Κ. Αναγνώστου

 
Λίγα λόγια από το γιο του Δημήτριο Αφένδρα
Ο πατέρας μας, εκτός από Ιερέας, ήταν οικογενειάρχης με επτά παιδιά και αγρότης, ως επίσης και δάσκαλος του χωριού. Μάλιστα, μετά τον ανταρτοπόλεμο που δεν είχαμε δάσκαλο ασκούσε χρέη δασκάλου, για να μη χάσουν τα παιδιά του χωριού μας τη σχολική τους χρονιά. Το πάθος του πατέρα μας, εκτός από τα εκκλησιαστικά ήταν και τα γράμματα. Εμάς τα παιδιά με κοντά παντελονάκια, μας έστελνε στον Κοτσικιά για να πάμε Δημοτικό για να μη χάσουμε τη χρονιά.
Αργότερα, όταν πήγαμε στο Γυμνάσιο, στη Λίμνη, ερχόταν από το χωριό στο ποτάμι στις Κεχριές με τα πόδια και το σακούλι στον ώμο γεμάτο με πρόσφορα, ελιές και άλλα τρόφιμα και από εκεί έπαιρνε το λεωφορείο για Λίμνη. Επίσης εκείνο που τον ευχαριστούσε ήταν να κάνει μικροδουλειές και επισκευές στην εκκλησία και στα πολλά εξωκκλήσια που έχουμε, πάντα με την υποστήριξη και συνεργασία των συγχωριανών μας. Αξίζει πραγματικά ένα «ευχαριστώ» και «μπράβο» σε αυτή τη γενιά και στη νεότερη αργότερα.